Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - Ύμνος προς τον ανδριάντα Γρηγορίου του Ελληνομάρτυρα Πατριάρχου

Πώς μας θωρείς ακίνητος;... Πού τρέχει ο λογισμός σου,
τα φτερωτά σου τα όνειρα;... Γιατί ’ς το μέτωπο σου
Να μη φυτρώνουν, γέροντα, τόσαις χρυσαίς αχτίδαις
Όσαις μας δίδ' η όψη σου παρηγοριαίς κ' ελπίδαις;...
Γιατί ’ς τα ουράνια χείλη σου να μη γλυκοχαράξη,
Πατέρα, ένα χαμόγελο;... Γιατί να μη σπαράζη
Μέσα ’ς τα στήθη σου η καρδιά; Και πώς ’ς το βλέφαρο σου
ούτ' ένα δάκρυ επρόβαλε, ούτ' έλαμψε το φως σου;...

Ολόγυρα σου τα βουνά κ' οι λόγγοι στολισμένοι
Το λυτρωτή τους χαιρετούν... Η θάλασσ' αγριωμένη
Από μακρά σ' εγνώρισε και μ' αφρισμένο στόμα
Φιλεί, πατέρα μου γλυκέ, το ελεύθερο το χώμα
Που σε κρατεί ’ς τα σπλάχνα του... Θυμάται την ημέρα,
Οπού κι αυτή ’ς τον κόρφο της, σαν τρυφερή μητέρα,
Πατέρα μου, σ' εδέχτηκε... Θυμάται ’ς το λαιμό σου
Το ματωμένο το σχοινί, και ’ς τ' άγιο πρόσωπο σου
Τ' άτιμα τα ραπίσματα...το βόγκο...τη λαχτάρα...
Του κόσμου την ποδοβολή... Θυμάται την αντάρα...

Οδυσσέας Ελύτης – Παραλλαγές πάνω σε μιαν αχτίδα

      VI - ΒΑΘΥ ΓΑΛΑΖΙΟ

Σε μάτιασαν οι νύφες του βυθού
Οι λευκές του μαΐστρου ερινύες
Ανάβοντας τη ζήλια του κορμιού
Μα όταν γέλασαν οι ανυφάντρες του ήλιου
Που φιλοδόξησαν ένα καμάρι επίγειο
Άξαφνα πήρες τη βαφή του απείρου.

Τώρα καθώς πατάω μες στις πλαγιές
Στα κουκουνάρια που φυσώντας έστρωσεν
Άνεμος γητευτής με χείλια βαθυγάλαζα
Καθώς γλιστράω στα τσάμια της κατηφοριάς
Κι ανοίγω τα φτερά στο βλέμμα σου το απέραντο

Καθώς ταιριάζω στου βοριά το στόμα μια υμνωδία
Μου φέγγει ο κόλπος το βαθύ μουρμούρισμα της άμμου
Και βλέπω ανθούς να πέφτουνε στα καθαρά νερά
Φύκια μελαχρινά στου φλοίσβου το νανούρισμα
Κανάτια υπομονετικά στου Αιγαίου τα παραθύρια.

Και βλέπω ακόμα ένα και μόνο βαθύχρωμο πουλί
Να πίνεται απ' το αίνιγμα της αγκαλιάς σου
Όπως η νύχτα πίνεται από την αυγή
Όπως η αίγλη από τις μορφές των αγαλμάτων.

ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ  (1943)

Κική Δημουλά - Συμβουλές της Μεγάλης Παρασκευής

Αδρανείς.
Σε παρασύρει η φωτογραφία σου
ότι το έχεις δίπορτο
όποτε θέλεις είσαι τάχα εδώ
κι όποτε θες κατέρχεσαι.

Σ᾿ εξαπατούν επίσης
τα φουσκωμένα λόγια της ανοίξεως
δήθεν ότι τα άνθη της
συμπαρασύρουν σε ανάσταση
κι άλλα εσταυρωμένα χώματα.

Άκουσέ με, πάρε
στα χέρια σου την κύλιση του λίθου.
Ας σπρώξει λίγο και το Μεγάλο Σάββατο
γεροδεμένο είναι
σήκωσε θεία κλοπή ασήκωτη
και στα ουράνια μοναχό του την ανέβασε.

Μόνο βιάσου γιατὶ όπου νά΄ ναι
το θαύμα της διαψεύσεως τίθεται επὶ τάπητος
ακάνθινο.

Κική Δημουλά, «Χλόη Θερμοκηπίου»
Εκδ. Ίκαρος,2005

Να ζήσετε παράλογα - Μαρία Πολυδούρη

Μια γυναίκα μελαχρινή, μελαγχολική, συχνά μαυροντυμένη...

Υπήρξαν ποιητές, που λίγοι τους θυμούνται πια. Ποιητές του μεσοπολέμου, μιας εποχής ρευστότητας και αβεβαιότητας όπου οι μεγάλες εθνικές προσδοκίες, που γεννήθηκαν στους Βαλκανικούς Πολέμους, τσακίστηκαν στην μέγγενη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της ακόλουθης Μικρασιατικής Καταστροφής.

Kώστας Γ. Καρυωτάκης - Αποκριάτικο

Με ξέσκεπα τα στήθια, με κρυμμένα
τα μάγουλα στη μάσκα, τριγυρίζουν
οι βλάχες, οι κοντέσες, και χαρίζουν
ολούθε χαμογέλια ονειρεμένα.

Πιερότοι κι αρλεκίνοι, μ' αναμμένα
τα μάτια τους, τις γύμνιες αντικρίζουν
και --απόκριση στα γέλια-- πλημμυρίζουν
τη γλύκα πα' στα χείλια τα βαμμένα,

τη γλύκα του φιλιού. Κάποιος ιππότης
με μια που 'ναι ντυμένη σα δεσπότης
--παράξενο ζευγάρι-- σιργιανάει.

Κι ο διάολος μες στου ντόμινου τ' ατλάζι
φιλιά μ' εν' αγγελούδι σαν αλλάζει,
ουρλιάζοντας τη μαύρη ουρά κουνάει.

*Απορρίφτηκε από το Νουμά στις 17.01.1915.
Δημοσιεύτηκε ταυτόχρονα: Ελλάς: 25.01.1915 (Η΄, 618) και Παρνασσός: 25.01.1915 (Ε΄, 250)

Αριστομένης Λαγουβάρδος - Αν μπορούσα...

Αν μπορούσα από την αρχή
να ζήσω ξανα μια ζωή καινούρια,
με την πείρα που έχω κερδίσει
όλα αυτά τα χρόνια,
θα ήθελα να ήμουν αργός στις κινήσεις,
για να μπορώ να παρατηρώ καλλίτερα
στη διαδρομή.
Γιατί ο κόσμος είναι ένα βιβλίο και εγώ
δε θέλω να βλέπω μονάχα το εξώφυλλο.

Θα απολάμβανα τη συγκίνηση,
του να ανακαλύπτω κάθε φορά
το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω.
Θα πήγαινα αργά, για να δίνω ονόματα
στους σκύλους, στις γάτες, στα δένδρα,
στις γωνιές, στα χαλάσματα.

Κική Δημουλά και Στρατής Παττακός «από καρδιάς»…

Η βραβευμένη ποιήτρια συνομιλεί με τον διακεκριμένο καρδιοχειρουργό που επούλωσε την καρδιά της

* Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος
Το πόσο εκρηκτικός μπορεί να είναι ή να αποδειχθεί ο συνδυασμός μιας διάσημης ποιήτριας και ενός διάσημου καρδιοχειρουργού, προκειμένου να συζητήσουν θέματα της αρμοδιότητάς τους ο καθένας, που συμπλέκονται, όμως, ανάμεσά τους, το επιβεβαιώνει η σημερινή συνέντευξη. Με στόχο την καρδιά, όχι βέβαια τη δική της, αλλά των αναγνωστών της, σε ποιο βαθμό μπορεί η ποιήτρια να τους πείσει ότι έχει τη δύναμη να τους παρηγορήσει, όταν ο καρδιοχειρουργός είναι ο μόνος που μπορεί να το πράξει τόσο για την καρδιά της ποιήτριας όσο και για την καρδιά των αναγνωστών της, αφού είναι ο μόνος που μπορεί να τους εξασφαλίσει τη διάρκεια;