Πόσο φως και για πόσο να δώσει ένα Αυγουστιάτικο φεγγάρι ;

Στο μυθιστόρημα “Έξι νύχτες στην Ακρόπολη” του νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη υπάρχει και ένα εισιτήριο που χρονολογείται από τη νύχτα της 26ης-27ης Μαΐου 1926. Ο Σεφέρης μιλά για την Ελλάδα του 1928 και είναι σαν να μιλά για την Ελλάδα του 2014.
Γράφει χαρακτηριστικά ο νομπελίστας ποιητής:
Στη φετινή πανσέληνο του Αυγούστου οι αρχαιολογικοί χώροι θα γεμίσουν και πάλι από όλους εμάς που αναζητήσαμε λίγο φως σε μια βαθιά νυχτωμένη Ελλάδα. Αλλά πόσο φως και για πόσο να δώσει ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι;
“Στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα οι δύο ράτσες. η ράτσα του Σωκράτη και η ράτσα του Άνυτου και της συντροφιάς του.
Η πρώτη κάνει το μεγαλείο του τόπου. Η δεύτερη βοηθεί την πρώτη αρνητικά. Αλλά τώρα, μου φαίνεται, πως μόνο τούτη απόμεινε – η πρώτη χάθηκε και πάει”.
Πηγή

Οδυσσέας Ελύτης – Villa Natacha III

Άνθρωπε, άθελά σου
Κακέ - παρ' ολίγο η τύχη σου άλλη.
Σ' ένα, έστω, λουλούδι αντίκρυ αν ήξερες
Να πολιτεύεσαι
Σωστά, θα τα 'χες όλα. Επειδή απ' τα λίγα, μερικές φορές
Κι από το ένα - έτσι ο έρωτας -
Γνωρίζουμε τα υπόλοιπα. Μόνο το πλήθος να:
Στο χείλος των πραγμάτων στέκει
Όλα τα θέλει και τα παίρνει και δεν του μένει τίποτα.

Κιόλας έφτασε το απόγεμα
Γαλήνιο σαν της Μυτιλήνης ή μιας ζωγραφιάς
Του Θεοφίλου, ως πέρα το Èze, το Cap - Estel,
Κόλποι όπου σιάχνει αγκαλιές ο αέρας
Μία διαφάνεια τόση
Που τα βουνά τ' αγγίζεις και τον άνθρωπο εξακολουθείς να βλέπεις
Που πέρασε ώρες πριν
Αδιάφορος, μα τώρα πρέπει να έφτασε.

Κώστας Βάρναλης - Ηλιοβασίλεμα

Ήλιε, σαν φλογερός κύκνος που λούζεσαι
Στο πέλαο, καμαρώνω τη δροσιά σου!
Απ' το γυμνό σου σώμα είναι που χύθηκε
Το μύρο σταγεράκι του έρμου δάσου,
Που οι κρίνοι πίνοντας το έγλυκομέθησαν;
Στάσου, να βυθιστώ κ' εγώ μαζί σου!
Ταστεριά, στα στρωτά νερά που πλέουνε,
Ριγμένα σαν ανθοί απ' την κορυφή σου,
Πα στο άρρωστό μου σώμα να γλιστρήσουνε
Κι απ' το χρυσό ανατρίχιασμα πιο νέος
Ίσως στον ίδιο δρόμο που με λέρωσε
Νάβγω και πιο καθάριος και πιο ωραίος!...
Μα ως να σε φτάσω, η νύχτα με προσπέρασε
Και μόνο ιδρός και μια πληγή μεγάλη
Μου βρέχουν τα μαλλιά και την καρδούλα μου…
Είναι μακριά πολύ το περιγιάλι!...

Κική Δημουλά – Εξοπλισμός θερινών αναγκών

Κάτω η θάλασσα πάντοτε περιμένει έναν άνεμο να την ρυτιδώσει…                                 Άθως Δημουλάς, ‘Υπέρτατη γενίκευση’

Κάτι ορθάνοιχτα παράθυρα
ανεβάζουν καλοκαίρι με το γερανό της μύγας.

Μετρώ και λείπουνε μια δυο συλλαβές του
και το πόδι του λάμδα σπασμένο.
Κουνιότανε από πέρυσι.