Κική Δημουλά – Γράψε Λάθος

Δὲν φτάνει ποὺ ἤσουν ἐρχομὸς θερμοκηπίων
ἐνόχλησες καὶ τὴν ὀρθογραφία μου.
Κατ᾿ ἐπανάληψη λές, μ᾿ ἔπιασες νὰ γράφω
συνδιάζω ἀντὶ συνδυάζω ποὺ σημαίνει
σύν-δυό, βάζω τὸ ἕνα δίπλα στὸ ἄλλο
τὰ δυὸ μαζὶ ἑνώνω - τὸ ζῶ τὸ ἀφήνουμε ἔξω
γιὰ μετά, ἂν πετύχει ὁ συνδιασμός.
Δὲν εἶναι λάθος φίλε μου.
Εἶναι μιὰ πρόωρη ἀνάπτυξη ἀδυναμίας.
Δεῖξε μου ἐσὺ ἕνα ὕψιλον
ποῦ νὰ κατάφερε ποτὲ σωστὰ νὰ μᾶς ἑνώσει.
Συνδιασμοὶ πολλοὶ ἀλλὰ πόσοι γνώρισαν
τὴ ρηματικὴ τοῦ ζῶ ἀπεραντοσύνη.

Ἀπ᾿ τὴ σκοπιὰ τοῦ καθ᾿ ἑνὸς ἡ ὀρθογραφία.
Πάρε γιὰ παράδειγμα
τί κινητὰ ποὺ γράφεται τὸ ψέμα:
ὅταν ἐσὺ τὸ ἐξακοντίζεις πρὸς τὸν ἄλλον
σωστὰ τὸ γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Ὅμως ὅταν ἐσὺ τὸ δέχεσαι κατάστηθα
τότε τὸ γράφεις ψαίμα.
Ρωτᾷς ἀπὸ ποῦ ὡς ποῦ
γράφω τὴ συμπόνοια μὲ ὄμικρον γιώτα.
Ποιὸς ξέρει θὰ μὲ παρέσυρε ἡ ἄπνοια
ὁ ἀνοίκειος τὸ ποίημα ἡ οἴηση
τὸ κοιμητήριο ἡ οἰκουμένη τὸ οἰκτρὸν
καὶ ἡ ἀοιδὸς ἐπιθυμία
ἀπ᾿ τὴν ἀρχὴ νὰ ξαναγραφόταν ὁ κόσμος.
Ἐξάλλου σοῦ θυμίζω ἡ συμπόνια
πρωτογράφτηκε λάθος ἀπὸ τὸ θεό.

Ποιητικὴ Συλλογή, ἐκδόσεις Στιγμή, 1998