Ευκλείδης Στρατηγόπουλος - Ξέφωτο

Περπατώντας στη θλίψη αντάμωσα τα μάτια της
Παρασυρμένος οδηγήθηκα σε νυκτερινό ακρωτήρι,
άδραξα ήχους θαλασσινούς κι αφέθηκα στη μέθη τους.
Κάποια λήθη αγνώστου προελεύσεως
έφερε τη μορφή της εμπρός μου

Στιγμές δοσμένες ποιος ξέρει από ποιον συμπονετικό Θεό,
μια φωνή μου ψιθυρίζει στο σκοτάδι
και τα εξαίσια χέρια με αγγίζουν τρυφερά.
Κρεβάτια ερωτικά, φιλιά, αγκάλη φλογερή
και δυο καρδιές που τώρα πια πασχίζουν να ενωθούν.

Κι ο ποιητής, ανήμπορος ν’ αντισταθεί,
γυρεύει στεναγμούς κι ανάσες ηδονικές.
Κρατώντας το ποθητό κορμί, κρατώντας την ευγενέστερη ψυχή...