Όταν σε κοίταξε τον γνώρισες;Ήτανε πράος;
Σου φανέρωσε αμέσως το μαχαίρι του;
Σ’ άδραξε τραχιά;
Αντιστάθηκες;
Ή γαλήνια υποτάχτηκες και του ‘δωσες το χέρι;
Κι όταν ξεμάκρυνες τόσο πολύ στη νύχτα
Που τίποτα πια να μη σου φέγγει
—Μαντήλι αποχαιρετισμού
Είτε πουλιού φτερούγα—
Ο φόβος δεν πάγωσε την καρδιά σου;
Δεν γύρεψες για στήριγμα ένα βλέμμα;
Το πόδι σου δεν σκόνταψε σε τόσο σκοτάδι;
Το στήθος σου πώς μπόρεσε να βαστάξει τόσο κενό;
Σ' απογύμνωσαν υστέρα από αγώνα;
Ή μόνη σου όλα τ’ άφησες να πέσουν
(Όπως το δέντρο τα ξερά του φύλλα)
Το Φόβο, τη Λύπη, την Ελπίδα;
Και το σπαθί της αγάπης σου κι εκείνο
δεν έσκυψε ένας άγγελος να το σηκώσει
Να το ζωστεί για τη μεγάλη μάχη
Που με το Θάνατο θα δώσει η Αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου