Γράμμα για τον Νίκο Καββαδία…

Γράμμα που διάβασε ο ναύτης Χρήστος Παντελίδης
για το Νίκο Καββαδία στην κηδεία του
στις 11 Φεβρουαρίου του 1975

Αγαπημένε μας σύντροφε ποιητή,
Ο χθεσινός άνεμος έφερε σε μας τους ναυτεργάτες
το πιο θλιβερό ραπόρτο.
Το φορτηγό που περίμενες να σε πάρει, καθυστέρησε.
Είναι τραβερσωμένο καταμεσής του ωκεανού, ζωσμένο πούσι.

Στα ποστάλια τέλειωσαν τα ματσακονίσματα.
Οι ναύτες κρεμασμένοι στις σκαλωσιές βάφουν τις άγκυρες,
τραγουδώντας τα δικά σου τραγούδια.
Οι καπετάνιοι δοκιμάζουν τη μπουρού.

Το σαρβέυ σε λίγο τελειώνει.
Ένας μαρκόνης ανήσυχος, χτες αργά έστειλε το ραπόρτο σου
στ΄ αγαπημένα σου μαραμπού, να μη γρυλίζουν πια.

Αν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική,
εμείς δε βρήκαμε τη δικιά μας ήπειρο να ξεμπαρκάρουμε.
Έτσι μας έλεγες…

Μα εσύ τη βρήκες τώρα;
Ποιο τσακισμένο καραβοφάναρο σε πέταξε σ΄ αυτές εδώ τις στεριές;
Πες μας αν είναι αυτό το λιμάνι που άθελά σου φουντάρησες,
Τοίμασε και για μας ένα ντοκ να πέσουμε πριμάτσα.

Ο Μάρτης, αχ αυτός ο Μάρτης…
Ξαναγενιόσουν κάθε Μάρτη.
Άργησε φέτος…
Όπως άργησε και το φορτηγό, που περίμενες.
Με το φορτηγό, που θ΄ αποχαιρετούσες τους γνωστούς,
απ΄ όλα τα λιμάνια του κόσμου…

Όλα άργησαν για σένα φέτος….
Μονάχα εσύ βιάστηκες…για το ταξίδι σου τ΄ αλαργινό…

Αγαπημένε μας ποιητή, Καλό ταξίδι…
Δεν κουνάμε τα μαντήλια μας…
Αυτό είναι για αταξίδευτους στεργιανούς…

Εμείς τα δικά μας τα δέσαμε σαλαμάστρα…
Και θα δέσουμε τις καινούργιες παντιέρες στα ξάρτια…
Τις παντιέρες που στο κέντρο τους θα ΄χουν τη γαλάζια σου ζωγραφιά…

Αδερφέ μας ποιητή,
Ξεκουράσου στην τελευταία σου κουκέτα…
Στην πιο μικρή καμπίνα που γνώρισε ποτέ ναυτικός….
Εμείς θα πάμε για σκάντζα βάρδια…
Ένα καράβι που πλέει αλάργα χωμένο στο πούσι….
Αν βρεις τη ρότα του…θα μας πάρει…
Και καλό κατευόδιο…
Εμείς οι ναυτεργάτες σύντροφοί σου,
σου αφήνουμε λίγο φιλτραρισμένο, απ΄ τα μάτια μας, θαλασσινό νερό…
Είναι μαζεμένο απ΄ της θάλασσας τον καθάριο βυθό.

Γειά σου….