Ναπολέων Λαπαθιώτης - Εκ βαθέων

Λυπήσου με, Θε μου, στο δρόμο που πήρα,
χωρίς, ως το τέλος, να ξέρω το πώς,
–χωρίς να’ χω μάθει, με μια τέτοια μοίρα,
ποιο κρίμα με δένει, και ποιος ο σκοπός!
Λυπήσου τα χρόνια που πάνε χαμένα,
προτού η νύχτα πάλι βαριά ν’ απλωθή,
ζητώντας τους άλλους, ζητώντας και μένα,
ζητώντας εκείνο που δε θα βρεθή!
Λυπήσου όλα κείνα που πάνε του κάκου,
γιατί έτσι τους είπαν πως είναι γραφτό,
και γίνουνται χώμα, στα βάθη ενός λάκκου,
χωρίς να γυρέψουν το λόγο γι’ αυτό!

Λυπήσου κι εκείνα, λυπήσου και μένα,
–και μένα, που πάω με καρδιά στοργική,
ζητώντας μια λύση, σε πράγματα ξένα,
που δεν έχουν, Θε μου, καμιά λογική…
Λιγάκι να κάνω πως κάτι με σέρνει,
λιγάκι να φέξει, μες στα σκοτεινά,
κι αμέσως η μοίρα μού το ξαναπαίρνει,
κι αμέσως η νύχτα γυρίζει ξανά…
Λυπήσου με, Θε μου, στην απόγνωσή μου,
λυπήσου τη φλόγα που μάταια σκορπώ
–λυπήσου με μες στην αγανάκτησή μου,
να ζω δίχως λόγο και δίχως σκοπό…
 
Η ζωή του ποιητή…
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις  31 Οκτωβρίου του 1888. Ο πατέρας του, Λεωνίδας Λαπαθιώτης,  κυπριακής καταγωγής, ήταν μαθηματικός και ανώτατος στρατιωτικός. Διετέλεσε βουλευτής το 1903-1905 και υπουργός των στρατιωτικών το 1909. Η μητέρα του, Βασιλική Παπαδοπούλου, ήταν ανιψιά του Χαριλάου Τρικούπη.
Ο Ναπολέων άρχισε να γράφει ποιήματα από παιδί.  Στα γράμματα εμφανίστηκε επίσημα το 1905 στο περιοδικό Νουμάς. Το 1907 μαζί με άλλους εννιά νεαρούς λογοτέχνες ίδρυσαν το περιοδικό Ηγησώ.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών,  αλλά ποτέ δεν άσκησε το επάγγελμα. Το φθινόπωρο του 1916 με τον πατέρα του εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη και προσχώρησαν στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας. Το πρώτο εξάμηνο του 1917, ο Λαπαθιώτης συνόδεψε τον πατέρα του στην Αίγυπτο για την στρατολόγηση εθελοντών για τον στρατό του κράτους της Θεσσαλονίκης.  Στην Αίγυπτο γνώρισε τον Κ. Καβάφη. Κατατάχτηκε στον στρατό ως ανθυπολοχαγός-διερμηνέας, θέση που διατήρησε ως το 1921.
Εκτός από ποιήματα, έγραψε επίσης  πεζογραφήματα, διηγήματα,  επιφυλλίδες, κριτικά και αισθητικά κείμενα. Κατατάσσεται στους νεορρομαντικούς λογοτέχνες και στους ήσσονες χαρακτηριζόμενους ποιητές.  Το έργο του βρίσκεται σκορπισμένο σε περιοδικά και εφημερίδες. Η μοναδική του ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε το 1939, ενώ μετά τον θάνατό του, ο Άρης Δικταίος  το 1964 εξέδωσε  τα ποιήματά του. Ζούσε ως το θάνατό του σε διώροφο νεοκλασικό  κάτω από το λόφο του Στρέφη για  πάνω από 40 χρόνια και εκεί έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του ποιητικού του έργου. Ο ποιητής του περιθωρίου διακρινόταν για την ευφυΐα, το ταλέντο, τις σπουδές και τη γλωσσομάθειά του.  Ναρκομανής και ομοφυλόφιλος φιλοξενούσε στο σπίτι του νεαρούς άντρες του υποκόσμου.
Αυτοκτόνησε το 1944 με πιστόλι φτωχός και καταπονημένος από τα ναρκωτικά και την άσωτη ζωή.  Η κηδεία του έγινε με έρανο των φίλων του.